สุนัขดมกลิ่น Scat บอกนักวิจัยมากมายเกี่ยวกับกิ้งก่าที่ใกล้สูญพันธุ์

"การสูญเสียกิ้งก่าเหล่านี้น่าจะส่งผลกระทบต่อสายพันธุ์อื่น" ฟิลาซโซลา หัวหน้าทีมวิจัยกล่าว ทีมวิจัยได้แท็กตำแหน่งพุ่มไม้ Ephedra californica จำนวน 700 ต้นในพื้นที่ 32.3 เฮกตาร์ของ Panoche Hills Management Area ในหุบเขา San Joaquin รัฐแคลิฟอร์เนีย จากนั้นพวกเขาจึงนำสุนัขตรวจจับสแคทสองตัวจาก Working Dogs for Conservation ในการตามล่าหาจิ้งจกในปี 2556 และ 2557 ในปี พ.ศ. 2557 มีความแห้งแล้งในช่วงเวลานั้นจึงพบจิ้งจกใต้พุ่มไม้ได้บ่อยขึ้น โดยเฉพาะที่มีไม้พุ่มปกคลุมหนาแน่นมากกว่าที่โล่งแจ้ง พุ่มไม้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์ในการสร้างสภาพแวดล้อมระดับจุลภาคที่สำคัญสำหรับกิ้งก่าเสือดาวจมูกทู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในที่ร่มเพื่อควบคุมอุณหภูมิร่างกายของพวกมันในช่วงที่ร้อนจัด เช่นเดียวกับที่หลบภัยจากผู้ล่า กิ้งก่าใช้โพรงของหนูซึ่งส่วนใหญ่มักพบใต้พุ่มไม้เพื่อหลบหนีผู้ล่า Filazzola สุนัขดมกลิ่น จากคณะวิทยาศาสตร์ของ York U กล่าวว่า "ในขณะที่สภาพอากาศอุ่นขึ้นและกิ้งก่าพบว่าการควบคุมอุณหภูมิร่างกายท่ามกลางความร้อนทำได้ยากขึ้น การค้นพบนี้สามารถช่วยรักษาพวกมันได้ไม่เพียงแค่ในแคลิฟอร์เนียเท่านั้น แต่รวมถึงทั่วโลกด้วย" Filazzola จากคณะวิทยาศาสตร์แห่ง York U กล่าว "มันแสดงให้เห็นว่าสัตว์พึ่งพาพืชมากเพียงใดเพื่อความอยู่รอดซึ่งนอกเหนือไปจากการกินพวกมันเพียงอย่างเดียว ปฏิสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างพืชกับสัตว์สามารถสนับสนุนประชากรสัตว์ที่ถูกคุกคามแล้ว" งานวิจัยเรื่อง " ปฏิสัมพันธ์ที่ไม่เกี่ยวกับอาหารในทะเลทราย: การอำนวยความสะดวก การรบกวน และสายพันธุ์กิ้งก่าที่ใกล้สูญพันธุ์" ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารนิเวศวิทยาพื้นฐานและประยุกต์ ครั้งหนึ่งเคยอุดมสมบูรณ์ในหุบเขา San Joaquin เกษตรกรรมและอุตสาหกรรมได้ลดจำนวนจิ้งจกลงเกือบ 85 เปอร์เซ็นต์ การคาดการณ์ความแห้งแล้งที่เพิ่มขึ้นในพื้นที่ทำให้กิ้งก่ามีความเสี่ยงสูงที่จะถูกกำจัด การศึกษายังชี้ให้เห็นว่าเทคนิคการจัดการที่ใช้ในช่วง 50 ปีที่ผ่านมาแทบไม่ได้เปลี่ยนสถานะที่ใกล้สูญพันธุ์ของกิ้งก่า "การปลูกไม้พุ่ม เช่น Ephedra californica สามารถพิสูจน์ได้ว่ามีความสำคัญในการจัดการและอนุรักษ์สัตว์ใกล้สูญพันธุ์ในระบบนิเวศที่มีความเครียดสูงหรือแห้งแล้ง เช่น ทะเลทราย" Filazzola กล่าว "การเอาไม้พุ่มเหล่านี้ออกเพื่อติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ต่อไป ทำให้สัตว์ชนิดนี้มีอันตรายมากขึ้น" นอกจากนี้ การศึกษาพบว่าหญ้าที่รุกรานในทะเลทรายไม่เป็นประโยชน์ พวกมันขัดขวางความสามารถในการเคลื่อนที่ของกิ้งก่าและที่อยู่อาศัยที่มีอยู่อย่างจำกัดโดยลดความหลากหลายของสัตว์ฟันแทะที่สร้างโพรง หญ้าที่รุกรานยังแย่งชิงพื้นที่กับไม้พุ่มและทำให้การเจริญเติบโตของไม้พุ่มลดลง การจัดการพันธุ์พืชที่รุกรานจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งในระบบนิเวศเหล่านี้