สัตว์เลี้ยงของมนุษย์

นักวิจัยของมหาวิทยาลัยแห่งรัฐวอชิงตันสำรวจกลุ่มตัวอย่างนักศึกษาใหม่ชั้นปีที่ 1 ที่ทิ้งสัตว์เลี้ยงไว้ที่บ้าน และพบว่า 75% มีความวิตกกังวลในการแยกสัตว์เลี้ยงในระดับหนึ่ง โดยหนึ่งในสี่รายงานว่ามีอาการปานกลางถึงรุนแรง “นักเรียนที่ประสบปัญหาสัตว์เลี้ยงหายควรรู้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ตามลำพัง” อเล็กซา คาร์ ผู้เขียนหลักของการศึกษาซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกของ WSU กล่าว "ไม่มีอะไรผิดปกติสำหรับพวกเขาหากพวกเขากำลังประสบกับความทุกข์มากมายจากการทิ้งสัตว์เลี้ยงของพวกเขา การสูญเสียทรัพยากรในการเผชิญปัญหานั้นอาจเป็นประสบการณ์ที่โดดเดี่ยว" นักเรียนที่มีความวิตกกังวลสูงมักจะเป็นคนที่ปฏิบัติต่อสัตว์เลี้ยงของพวกเขาเหมือนคนมากกว่า ระบุว่าพวกเขาเป็นเพื่อน นอนในห้องเดียวกัน และมักใช้เวลากับพวกเขามาก ที่น่าสนใจคือ นักเรียนที่มีสุนัขที่บ้านมีแนวโน้มที่จะรายงานความผูกพันกับสัตว์เลี้ยงของพวกเขามากขึ้น และความวิตกกังวลในการแยกจากกันมากกว่าผู้ที่มีแมวและสัตว์เลี้ยงประเภทอื่นๆ แม้ว่าจะมีเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับนักเรียนที่ลืมสัตว์เลี้ยงของพวกเขา แต่การศึกษาที่ตีพิมพ์ในAnthrozoosถือเป็นงานวิจัยชิ้นแรกที่สำรวจความวิตกกังวลในการแยกสัตว์เลี้ยงประเภทนี้ในมนุษย์ Carr และผู้ร่วมเขียน Patricia Pendry รองศาสตราจารย์ด้านการพัฒนามนุษย์ของ WSU ได้สำรวจกลุ่มตัวอย่างนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ประมาณ 150 คนที่มี สัตว์เลี้ยง อยู่ที่บ้าน ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่ 81% เป็นผู้หญิง ซึ่งเป็นข้อจำกัดของการศึกษา แต่ก็สอดคล้องกับแนวโน้มการลงทะเบียนเรียนในวิทยาลัยด้วย ในปี 2020 60% ของนักศึกษาที่ลงทะเบียนเรียนเป็นผู้หญิง ตามข้อมูลของ National Center for Education Statistics นักวิจัยสำรวจกลุ่มก่อนที่พวกเขามาถึงมหาวิทยาลัยและหลังจากสองสัปดาห์แรกของภาคการศึกษาในฤดูใบไม้ร่วง 2019 ก่อนที่การแพร่ระบาดจะบังคับให้มหาวิทยาลัยหลายแห่งออนไลน์ นักเรียนตอบคำถามเกี่ยวกับสุขภาพจิต ความผูกพันกับสัตว์เลี้ยง และความรู้สึกเกี่ยวกับการทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลัง แม้ว่าหลังจากควบคุมปัญหาสุขภาพจิตที่มีอยู่แล้วได้ นักวิจัยพบว่าความวิตกกังวลในการแยกจากสัตว์เลี้ยงนั้นรุนแรงมากในกลุ่มในช่วงที่เปลี่ยนไปเรียนในวิทยาลัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มนักเรียนที่ติดสัตว์เลี้ยงอย่างใกล้ชิด การค้นพบนี้บ่งชี้ว่านี่เป็นปัญหาสำหรับนักศึกษาจำนวนมาก และควรได้รับการพิจารณาอย่างจริงจังจากที่ปรึกษาของมหาวิทยาลัย คาร์กล่าว นอกจากนี้ยังมีนัยยะถึงโครงการเยี่ยมชมสัตว์เลี้ยงที่ปัจจุบันเป็นที่นิยมในมหาวิทยาลัยหลายแห่งของสหรัฐฯ ซึ่งนำสัตว์เข้ามาในมหาวิทยาลัยเพื่อช่วยนักศึกษาที่เครียด การศึกษาของ WSU ก่อนหน้านี้พบว่าการลูบคลำสุนัขหรือแมวเพียง 10 นาทีจะลดระดับคอร์ติซอลของฮอร์โมนความเครียด ผู้เขียนกล่าวว่าจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อทำความเข้าใจความหมายของความวิตกกังวลในการแยกสัตว์เลี้ยง ตัวอย่างเช่น อาการของนักเรียนจะคงที่หรือรุนแรงน้อยลงตลอดภาคการศึกษาหรือไม่ หรือว่าโปรแกรมเยี่ยมสัตว์เลี้ยงอาจมีผลกระทบบางอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจ เช่น ความวิตกกังวลในการพลัดพรากที่อาจรุนแรงขึ้นสำหรับนักเรียนที่คิดถึงสัตว์เลี้ยงตัวใดตัวหนึ่งที่บ้าน นักวิจัยยังเตือนด้วยว่าการศึกษานี้ไม่ควรใช้เป็นเหตุผลให้นักเรียนนำสัตว์เลี้ยงติดตัวไปด้วยเมื่อไปเรียนที่วิทยาลัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากพวกเขาต้องดูแลแต่เพียงผู้เดียว "การดูแลสัตว์เป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ แล้วนักเรียนจะสามารถสร้างสมดุลระหว่างความรับผิดชอบในโรงเรียน ชีวิตทางสังคม และงานได้หรือไม่" คาร์กล่าวว่า "มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องพิจารณาและสำรวจก่อนที่เราจะสนับสนุนให้มีสัตว์เลี้ยงเพิ่มขึ้นในมหาวิทยาลัย"